Survivor
Member
İhsan Kartoğlu, 1996 yılında Rize’nin Çayeli ilçesinde dünyaya geldi. Bir abla ve kendinden küçük bir kız bir de erkek kardeşe sahip olan İhsan, meskenin ikinci çocuğuydu. Annesi konut bayanı, babası ise Çayeli Bakır İşletmeleri’nden emekliydi. Ailecek düğün salonu işletiyorlardı. Anne ve babası İhsan’ın öğretmen olmasını epey istiyordu. Bilhassa de babası bu bahiste hayli ısrarcıydı, oğlu devlet memuru olmalıydı. İhsan ise öğretmen olmak istemiyordu lakin babasının da takdirini kazanmalıydı, kazandı da. Üniversitede eğitim fakültesini tercih etti. Lakin hâlâ niyeti öğretmen olmak değildi, zira bu büyük bir sorumluluk gerektiriyordu. Bir taraftan okuyan öbür taraftan da düğün salonunu işleten İhsan’ın aklında üniversiteyi bitirdikten daha sonra akademik meslek yapmak vardı fakat hiç bir şey düşündüğü üzere olmadı.
İhsan Kartoğlu ve ailesi
İhsan, üniversiteyi bitirdi ve 2019’un eylül ayında Kars’ın Arpaşehir ilçesinin Okçuoğlu Köyü’ne öğretmen olarak atandı. Aslında 40 tercih yapmıştı ve bunların içerisinde Kars yoktu. İhsan, “Yaptığım 40 tercihin hiç birine atanamadım. 41’inci tercihimi devlet beni muhtaçlık olan bir yere atasın formunda işaretledim. İhtiyaç olan vilayet Kars oldu. Yazgı beni buraya getirdi” dedi.
“Bir sabah telefonuma gelen Kars’ın Arpaşehir ilçesinin Okçuoğlu Köyü’ne atandınız bildirisiyle uyandım. Çabucak atandığım okulu görmek için internette araştırma yaptım. Haritalarda çıkmadığı üzere ne pozisyonu ne de fotoğrafı vardı. Aileme durumu anlattım ve birlikte okula bakmak için Kars’a gittik. Lakin okulu bulmakta zorluk çektim. Zira hiç köy okulu görmemiştim. Rize merkezde yaşıyorduk ve okulum hayli katlıydı. Kars’taki okul ise tek katlı ve epeyce küçüktü. ‘Ben burada mı öğretmenlik yapacağım’ dedim. Yaz mevsimi olduğu için okul kapalıydı, dışardan gorebildiğim kadar baktım. Lakin hâlâ içimde öğretmen olma isteği yoktu. Her an ailemden ‘Burada yapamazsın demelerini’ bekledim. Lakin istediğim kelamlar ağızlarından çıkmadı.”
İlkinde öğretmenlik yapacağı okulu görmek için Kars’a giden İhsan, ikinci gidişince öğrencileriyle tanıştı. İhsan o anı, “Öğretmen olarak birinci dersime girdim. Öğrencilerin hepsi al yanaklı bir biçimde gözümün içine baktı. Bana gereksinimleri olduğunu hissettim. O bakışı onlardan aldıktan daha sonra ‘Ben bu mesleği yapabilirim’ dedim. O gün yola çıktım, şu an buradayım ve epeyce mutluyum” diyerek anlattı.
BİSİKLET ARMAĞAN ETTİLER
İhsan, o günden daha sonra öğrencilerine yalnızca öğretmenlik yapmadı. bununla birlikte onların en düzgün arkadaşı oldu. Öğrencilerini keyifli etmek için elinden ne geliyorsa yaptı. Kendisi 26 yaşındaydı ve bugüne kadar hiç Anıtkabir’e gitme fırsatı olmamıştı. Bursa Belediye Lideri Alinur Aktaş, İhsan ve öğrencilerini Anıtkabir’e götürme kelamı verdi. İhsan epey sevinmişti lakin aileler sıcak bakmadığı için gidemediler. Alışılmış İhsan bu duruma fazlaca üzüldü lakin elinden gelen bir şey yoktu. Ancak geçen yıl Ankara’daki özel bir kolej her öğrenciye bisiklet armağan etti. Yaşanan o memnunluğu gördükten daha sonra da köye gelmeye karar verdiler. Bu tanışma Anıtkabir davetiyle taçlandı.
‘BİRLİKTE ANITKABİR’E GİTTİK’
İhsan bu sefer yapılan daveti geri çevirmek istemiyordu. Çabucak bir veli toplantısı yaptı ve velilere,?“Ankara’ya gitme dururumuz var. Yaşadığınız tedirginliği anlıyorum ancak bu fırsatlar da tekrar gelmiyor. Ben Ankara’ya gittim lakin Anıtkabir’e gitmek nasip olmadı. Bu çocuklar da tekrar hangi yaşlarında Anıtkabir’e gitme fırsatı yakalayacak ya da okulca gitme tecrübesi yaşayacak. Eminim ki birçoğunun fırsatı olmayacak. O yüzden çocukları bana, beni de Allah’a emanet edin ve bize müsaade verin gidelim” dedi. Konuşma tesirli oldu ve velilerin onayıyla Anıtkabir gezisi gerçekleşti. Arkadaşlarıyla birlikte aktiflik yapmaları ve buna öğretmenlerinin dahil olması çocuklar için unutulmaz bir tecrübe oldu. Tahminen de yaşadıklarını bir ömür unutmayacaklardı.
“Her şeyden öte bu çocukların birçoğu ben okula öğretmen olarak geldiğimde köyden bile dışarı çıkmamıştı. Biz orta ara Kars seyahatleri yapıyorduk. Doğum günü olan çocukları merkeze gdolayıp, istediği her şeyi yapıyor ve onlara memnun bir gün ikram ediyorduk. Kendilerini özel hissetmesini sağlıyorduk. Bunu yaşayan çocukların hepsi teşekkür edip, fazlaca hoş kelamlar söylüyorlar. Bir gün Elif isimli öğrencime doğum gününde kıyafet almak için dolaşıyorduk. Birden bana sarıldı ve ‘sen meleksin, melek’ dedi. O anı unutamıyorum. Genelde epeyce âlâ kalpli olduğumu söylüyorlar ancak Elif’in hayli içten bir söyleyişi vardı. Beni fazlaca etkiledi.”
‘ÖĞRENCİLERİMİN YAŞINA İNMEYE ÇALIŞIYORUM’
İlkokulu üç öğretmenle bitirmek zorunda kalan İhsan, maalesef bu mevzuda örnek alabileceği bir öğretmene denk gelememişti. “Hep olumlu olaylardan deneyim kazanmazsınız, olumsuz olaylar da size deneyim katar” diyen İhsan, “Neyi yapmamam gerektiğini fazlaca güzel biliyorum. Kendi makûs tecrübelerimi çocuklara yaşatmamaya çalışıyorum. Aslında çocuklarla yaşadığım güzel bağlantı oradan geliyor. Yaşım küçük, ben de çocuk sayılırım. Öğrencilerim 10-11 yaşlarında. Ortamızda 15 yaş olduğu için jenerasyon farkı epey fazla yok. Onları fazlaca yeterli anlayabiliyorum. Onların yaşına inmeye çalışıyorum. Teneffüste bu türlü arkadaşlık yürütüyoruz. Lakin derste her şey değişiyor” diyerek öğrencileriyle kurduğu sıkı bağı anlattı.
HER ŞEY BİR ÖĞRETMENİ SEVMEKLE BAŞLAR!
Peki her şey bir öğretmeni sevmekle mi başlar? İhsan bu soruyu, “Bence o denli zira bir daha kendi okul ömrümden yola çıkarak meslek hayatımı sürdürüyorum. Sait Faik Abasıyanık’ın ‘Her şey bir insanı sevmekle başlar’ kelamını bilirsiniz. Ben bu kelamı kendi mesleğime uyarladım ve ‘Her şey bir öğretmeni sevmekle başlar’ dedim. Çünkü bir öğrenci aşikâr devirler de matematik dersini sever, aşikâr devirlerde sevmez. Bunun sebebi öğretmenlerin periyot dönem değişmesi. Zira bakınca matematik birebir matematik. Örneğin ben ortaokulda bir devir matematiği epey sevdim. Zira o derse gelen öğretmenimi seviyordum. Bir devir de matematiği hiç sevmedim. Zira matematik dersine gelen öğretmen beni haksız yere dersten atmıştı. Ona sinirlendiğim için de artık ders hoşuma gitmiyordu. Burada ana faktör olağan ki öğretmen” diyerek cevapladı.
‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en kıymetli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: [email protected]
İhsan Kartoğlu ve ailesi
İhsan, üniversiteyi bitirdi ve 2019’un eylül ayında Kars’ın Arpaşehir ilçesinin Okçuoğlu Köyü’ne öğretmen olarak atandı. Aslında 40 tercih yapmıştı ve bunların içerisinde Kars yoktu. İhsan, “Yaptığım 40 tercihin hiç birine atanamadım. 41’inci tercihimi devlet beni muhtaçlık olan bir yere atasın formunda işaretledim. İhtiyaç olan vilayet Kars oldu. Yazgı beni buraya getirdi” dedi.
“Bir sabah telefonuma gelen Kars’ın Arpaşehir ilçesinin Okçuoğlu Köyü’ne atandınız bildirisiyle uyandım. Çabucak atandığım okulu görmek için internette araştırma yaptım. Haritalarda çıkmadığı üzere ne pozisyonu ne de fotoğrafı vardı. Aileme durumu anlattım ve birlikte okula bakmak için Kars’a gittik. Lakin okulu bulmakta zorluk çektim. Zira hiç köy okulu görmemiştim. Rize merkezde yaşıyorduk ve okulum hayli katlıydı. Kars’taki okul ise tek katlı ve epeyce küçüktü. ‘Ben burada mı öğretmenlik yapacağım’ dedim. Yaz mevsimi olduğu için okul kapalıydı, dışardan gorebildiğim kadar baktım. Lakin hâlâ içimde öğretmen olma isteği yoktu. Her an ailemden ‘Burada yapamazsın demelerini’ bekledim. Lakin istediğim kelamlar ağızlarından çıkmadı.”
İlkinde öğretmenlik yapacağı okulu görmek için Kars’a giden İhsan, ikinci gidişince öğrencileriyle tanıştı. İhsan o anı, “Öğretmen olarak birinci dersime girdim. Öğrencilerin hepsi al yanaklı bir biçimde gözümün içine baktı. Bana gereksinimleri olduğunu hissettim. O bakışı onlardan aldıktan daha sonra ‘Ben bu mesleği yapabilirim’ dedim. O gün yola çıktım, şu an buradayım ve epeyce mutluyum” diyerek anlattı.
BİSİKLET ARMAĞAN ETTİLER
İhsan, o günden daha sonra öğrencilerine yalnızca öğretmenlik yapmadı. bununla birlikte onların en düzgün arkadaşı oldu. Öğrencilerini keyifli etmek için elinden ne geliyorsa yaptı. Kendisi 26 yaşındaydı ve bugüne kadar hiç Anıtkabir’e gitme fırsatı olmamıştı. Bursa Belediye Lideri Alinur Aktaş, İhsan ve öğrencilerini Anıtkabir’e götürme kelamı verdi. İhsan epey sevinmişti lakin aileler sıcak bakmadığı için gidemediler. Alışılmış İhsan bu duruma fazlaca üzüldü lakin elinden gelen bir şey yoktu. Ancak geçen yıl Ankara’daki özel bir kolej her öğrenciye bisiklet armağan etti. Yaşanan o memnunluğu gördükten daha sonra da köye gelmeye karar verdiler. Bu tanışma Anıtkabir davetiyle taçlandı.
‘BİRLİKTE ANITKABİR’E GİTTİK’
İhsan bu sefer yapılan daveti geri çevirmek istemiyordu. Çabucak bir veli toplantısı yaptı ve velilere,?“Ankara’ya gitme dururumuz var. Yaşadığınız tedirginliği anlıyorum ancak bu fırsatlar da tekrar gelmiyor. Ben Ankara’ya gittim lakin Anıtkabir’e gitmek nasip olmadı. Bu çocuklar da tekrar hangi yaşlarında Anıtkabir’e gitme fırsatı yakalayacak ya da okulca gitme tecrübesi yaşayacak. Eminim ki birçoğunun fırsatı olmayacak. O yüzden çocukları bana, beni de Allah’a emanet edin ve bize müsaade verin gidelim” dedi. Konuşma tesirli oldu ve velilerin onayıyla Anıtkabir gezisi gerçekleşti. Arkadaşlarıyla birlikte aktiflik yapmaları ve buna öğretmenlerinin dahil olması çocuklar için unutulmaz bir tecrübe oldu. Tahminen de yaşadıklarını bir ömür unutmayacaklardı.
“Her şeyden öte bu çocukların birçoğu ben okula öğretmen olarak geldiğimde köyden bile dışarı çıkmamıştı. Biz orta ara Kars seyahatleri yapıyorduk. Doğum günü olan çocukları merkeze gdolayıp, istediği her şeyi yapıyor ve onlara memnun bir gün ikram ediyorduk. Kendilerini özel hissetmesini sağlıyorduk. Bunu yaşayan çocukların hepsi teşekkür edip, fazlaca hoş kelamlar söylüyorlar. Bir gün Elif isimli öğrencime doğum gününde kıyafet almak için dolaşıyorduk. Birden bana sarıldı ve ‘sen meleksin, melek’ dedi. O anı unutamıyorum. Genelde epeyce âlâ kalpli olduğumu söylüyorlar ancak Elif’in hayli içten bir söyleyişi vardı. Beni fazlaca etkiledi.”
‘ÖĞRENCİLERİMİN YAŞINA İNMEYE ÇALIŞIYORUM’
İlkokulu üç öğretmenle bitirmek zorunda kalan İhsan, maalesef bu mevzuda örnek alabileceği bir öğretmene denk gelememişti. “Hep olumlu olaylardan deneyim kazanmazsınız, olumsuz olaylar da size deneyim katar” diyen İhsan, “Neyi yapmamam gerektiğini fazlaca güzel biliyorum. Kendi makûs tecrübelerimi çocuklara yaşatmamaya çalışıyorum. Aslında çocuklarla yaşadığım güzel bağlantı oradan geliyor. Yaşım küçük, ben de çocuk sayılırım. Öğrencilerim 10-11 yaşlarında. Ortamızda 15 yaş olduğu için jenerasyon farkı epey fazla yok. Onları fazlaca yeterli anlayabiliyorum. Onların yaşına inmeye çalışıyorum. Teneffüste bu türlü arkadaşlık yürütüyoruz. Lakin derste her şey değişiyor” diyerek öğrencileriyle kurduğu sıkı bağı anlattı.
HER ŞEY BİR ÖĞRETMENİ SEVMEKLE BAŞLAR!
Peki her şey bir öğretmeni sevmekle mi başlar? İhsan bu soruyu, “Bence o denli zira bir daha kendi okul ömrümden yola çıkarak meslek hayatımı sürdürüyorum. Sait Faik Abasıyanık’ın ‘Her şey bir insanı sevmekle başlar’ kelamını bilirsiniz. Ben bu kelamı kendi mesleğime uyarladım ve ‘Her şey bir öğretmeni sevmekle başlar’ dedim. Çünkü bir öğrenci aşikâr devirler de matematik dersini sever, aşikâr devirlerde sevmez. Bunun sebebi öğretmenlerin periyot dönem değişmesi. Zira bakınca matematik birebir matematik. Örneğin ben ortaokulda bir devir matematiği epey sevdim. Zira o derse gelen öğretmenimi seviyordum. Bir devir de matematiği hiç sevmedim. Zira matematik dersine gelen öğretmen beni haksız yere dersten atmıştı. Ona sinirlendiğim için de artık ders hoşuma gitmiyordu. Burada ana faktör olağan ki öğretmen” diyerek cevapladı.
‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en kıymetli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: [email protected]