Survivor
Member
Elif Akçivi, Mersin’in Gülnar ilçesinde Yörük çadırında dünyaya geldi. Anne-babası göçebeydi. Zira “konar-göçer” kültür dedelerinden onlara miras kalmıştı. Hayvanlarını otlatabilmek için göçebe hayat sürmek zorundaydılar. Yörük ailesinin birinci çocuğu olan Elif için ömür zorluklarla doluydu. Çadır hayatının elektrik, su, ulaşım üzere bir hayli badiresi vardı. Doğal en büyük sorun da elektrikti. Tüplü lüksler ve el fenerleriyle çadırı aydınlatıyor lakin biroldukça elektrikli aleti kullanamıyorlardı. Toros Dağları’nın 1200 rakımlı eteklerinden Elif’in okula gitmesi de imkansızdı. Bu bahiste babaanne devreye girdi. Köyde yaşıyordu ve meskeni de okula yakındı. Elif ilkokulu babaannesinin yanında kalarak bitirdi. Tam bu sırada da babaanne vefat etti. Lakin Elif’in eğitim ömrü devam etmeliydi. Baba çadırı çabucak yolun kenarına kurdu. Elif okula artık servisle gidiyordu.
Bir taraftan da hayvancılık yapan ailesine dayanak olan Elif yaylada bir gününü, “Sabah dört buçukta kalkıyorum. Annemle birlikte keçi ve koyunları sağıyorum. daha sonra hayvanları gütmeye gidiyorum. Oradan gelip tarlada çalışıyorum. Yakmak için odun topluyor, meskene gelip günlük işlerde anneme yardım ediyorum. Kendime ayıracak vaktim epeyce az oluyor. Kısıtlı bu biçimdeda da ya dinleniyorum ya da ders çalışıyorum. Öğlenden daha sonra tekrar keçileri otlatmaya gidiyor, akşam ezanında konuta geliyorum” diyerek anlattı.
“Okuldaki arkadaşlarım çadırda yaşadığımı duyar duymaz hayli şaşırıyordu. Bana ‘İnternet ve elektrik olmadan nasıl yaşıyorsunuz’’diye soruyorlardı. Alışılmış ömür şeklimle dalga geçenler de oluyordu. ‘Yerleşik hayata bile geçememişsiniz, ateşi ne vakit buldunuz’ stilinde telaffuzlarla karşı karşıya kalıyordum. Ben bu söylenenleri takıntı haline getirmiyordum. Zira kendimi şanslı olarak görüyordum. hayatın birfazlaca tarafıyla çadırda tanıştım. Benimle dalga geçenler bugün evsiz kalsa çadırda yaşayamazlar fakat ben tek başıma bile çadırda yaşayabilirim. Onlara reaksiyon vermedim, Yörük külçeşidini anlatmaya çalıştım.”
‘YORUCU OLSA DA HAYVANCILIĞI SEVİYORUM’
Doğa ile iç içe yaşamanın kendisine memnunluk getirdiğini, hayli hoş bir his olduğunu anlatan Elif, “Hayvancılık yapmak çok sıkıntı. Dedem öldü, annem babasının yasını tutamadı. Sabah kalkıp keçi gütmeye gitti. Dağda ağladı. Hayvancılığın bir gün hatta bir vakit bile bile aksatılmaması gerekiyor. Hasta olduğumuzda dahi onların karnını doyurmak zorundayız. Hiç tatilimiz yok. Yorucu olsa da hayvancılığı epeyce seviyorum. Zira birfazlaca hayvanı tanıyor ve onlara temas edebiliyorum. Doğum anlarına şahitlik ediyorum. Belgeselde izlemekten epeyce daha farklı olduğunu söyleyebilirim. Beşere huzur veriyor” dedi.
Elif, Yörük kültüründe hanımın daha epeyce iş yaptığını söylüyor. “Aslında erkeklerde yapıyor lakin hayvanları sağma, konut işlerini yapma, çocuklara bakma hepsi bayanın üstünde” diyen Elif, hem konuttaki birebir vakitte dışarıdaki işlerin bayanlara hayli yük binmesine niye olduğunu lisana getirdi.
Gün ortasında kendine ayırabilecek bir vakti olmayan Elif’in ders çalışmak için de hiç bir vakit bol bir vakti olmadı, olamadı. Eğitimini tamamlamak için gece uykularından feragat etti. Bu azmi onun Mersin Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Kısmını kazanmasını sağladı. Okuldan mezun olan 23 yaşındaki Elif, birebir kısmın Türk-İslam Sanatları alanında başladığı yüksek lisans tahsilini sürdürüyor. Yüksek lisans bitirme tezini çadırına taşıdığı kitaplar ve ders notlarıyla hazırlamaya çalışıyor. Külçeşidini tanıtmak için akademisyenliği hedefliyor.
YÖRÜK KÜLTÜRÜNÜ TANITIYOR
“Yörük çocuğu olmak; dağların, çayırların, ovaların, kuşların, ağaçların, keçilerin ve kuzuların içinde büyümek, hayata buradan merhaba demektir” diyen Elif, çektiği görüntüleri da toplumsal medyada paylaşarak külçeşidini tanıtıyor. Bugün 3 kardeşi ve anne-babasıyla birlikte bir çadırda kalan Elif, şehirde yaşama fikrine ise sıcak bakmıyor. sebebini ise, “Şehirde yayladaki kadar huzurlu ve memnun olamam. Burada kendimi daha özgür hissediyorum” diye deklare etti.
‘İLHAM ALINAN BİREYE DÖNÜŞMÜŞ’
Peki Yörük kızı Elif’in verdiği gayretin altında yatan his ne? Amaçları ve isteklerine giden yolda nasıl motive oldu? Hayatta dezavantaj üzere görünen durumlar kimi vakit avantaja çevrilebilir miydi? herkesin hayatında ruhsal olarak zorlandığı evreler olduğunu söyleyen Klinik Psikolog Pelin Hazer, “Bunlar kimi vakit kişinin kendi ortasındaki ruhsal süreçlerden geçer, kimi vakit aileden geçer, kimi vakit de toplumsal normlardan geçer. İnsan bu üç olgudan birinde yaralar aldığında ruhunu korumak için ruhsal olarak savunma düzenekleri kullanır. Birtakım bireyler bu problemleri inkar eder, kimileri kabullenip o problemlere ahenk sağlamaya çalışır. Birtakım bireyler de yaşadığı problemlerle süblimasyon (yüceltme) sistemini kullanarak baş eder. Kimisi bunun için müzik yapar, kimisi bir sanat yapıtı ortaya koyar, kimisi bir kitap muharrir, kimisi de bir müze inşa eder. kimi vakit yaşananlar ne kadar derindeyse kişi bu yaşananlardan dolayı toplumda daha öne çıkabilecek eserler ortaya çıkartır. Bu durum da öbür emsal sıkıntıları yaşayan insanların gözünde ilham alınan şahıslara dönüşür” dedi.
Milliyet.com.tr, hayatın ortasından insan kıssalarını uzman bakış açısıyla harmanladığı ‘SEN ANLAT’ projesini okurla buluşturuyor. ‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en değerli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: [email protected]
Bir taraftan da hayvancılık yapan ailesine dayanak olan Elif yaylada bir gününü, “Sabah dört buçukta kalkıyorum. Annemle birlikte keçi ve koyunları sağıyorum. daha sonra hayvanları gütmeye gidiyorum. Oradan gelip tarlada çalışıyorum. Yakmak için odun topluyor, meskene gelip günlük işlerde anneme yardım ediyorum. Kendime ayıracak vaktim epeyce az oluyor. Kısıtlı bu biçimdeda da ya dinleniyorum ya da ders çalışıyorum. Öğlenden daha sonra tekrar keçileri otlatmaya gidiyor, akşam ezanında konuta geliyorum” diyerek anlattı.
“Okuldaki arkadaşlarım çadırda yaşadığımı duyar duymaz hayli şaşırıyordu. Bana ‘İnternet ve elektrik olmadan nasıl yaşıyorsunuz’’diye soruyorlardı. Alışılmış ömür şeklimle dalga geçenler de oluyordu. ‘Yerleşik hayata bile geçememişsiniz, ateşi ne vakit buldunuz’ stilinde telaffuzlarla karşı karşıya kalıyordum. Ben bu söylenenleri takıntı haline getirmiyordum. Zira kendimi şanslı olarak görüyordum. hayatın birfazlaca tarafıyla çadırda tanıştım. Benimle dalga geçenler bugün evsiz kalsa çadırda yaşayamazlar fakat ben tek başıma bile çadırda yaşayabilirim. Onlara reaksiyon vermedim, Yörük külçeşidini anlatmaya çalıştım.”
‘YORUCU OLSA DA HAYVANCILIĞI SEVİYORUM’
Doğa ile iç içe yaşamanın kendisine memnunluk getirdiğini, hayli hoş bir his olduğunu anlatan Elif, “Hayvancılık yapmak çok sıkıntı. Dedem öldü, annem babasının yasını tutamadı. Sabah kalkıp keçi gütmeye gitti. Dağda ağladı. Hayvancılığın bir gün hatta bir vakit bile bile aksatılmaması gerekiyor. Hasta olduğumuzda dahi onların karnını doyurmak zorundayız. Hiç tatilimiz yok. Yorucu olsa da hayvancılığı epeyce seviyorum. Zira birfazlaca hayvanı tanıyor ve onlara temas edebiliyorum. Doğum anlarına şahitlik ediyorum. Belgeselde izlemekten epeyce daha farklı olduğunu söyleyebilirim. Beşere huzur veriyor” dedi.
Elif, Yörük kültüründe hanımın daha epeyce iş yaptığını söylüyor. “Aslında erkeklerde yapıyor lakin hayvanları sağma, konut işlerini yapma, çocuklara bakma hepsi bayanın üstünde” diyen Elif, hem konuttaki birebir vakitte dışarıdaki işlerin bayanlara hayli yük binmesine niye olduğunu lisana getirdi.
Gün ortasında kendine ayırabilecek bir vakti olmayan Elif’in ders çalışmak için de hiç bir vakit bol bir vakti olmadı, olamadı. Eğitimini tamamlamak için gece uykularından feragat etti. Bu azmi onun Mersin Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Sanat Tarihi Kısmını kazanmasını sağladı. Okuldan mezun olan 23 yaşındaki Elif, birebir kısmın Türk-İslam Sanatları alanında başladığı yüksek lisans tahsilini sürdürüyor. Yüksek lisans bitirme tezini çadırına taşıdığı kitaplar ve ders notlarıyla hazırlamaya çalışıyor. Külçeşidini tanıtmak için akademisyenliği hedefliyor.
YÖRÜK KÜLTÜRÜNÜ TANITIYOR
“Yörük çocuğu olmak; dağların, çayırların, ovaların, kuşların, ağaçların, keçilerin ve kuzuların içinde büyümek, hayata buradan merhaba demektir” diyen Elif, çektiği görüntüleri da toplumsal medyada paylaşarak külçeşidini tanıtıyor. Bugün 3 kardeşi ve anne-babasıyla birlikte bir çadırda kalan Elif, şehirde yaşama fikrine ise sıcak bakmıyor. sebebini ise, “Şehirde yayladaki kadar huzurlu ve memnun olamam. Burada kendimi daha özgür hissediyorum” diye deklare etti.
‘İLHAM ALINAN BİREYE DÖNÜŞMÜŞ’
Peki Yörük kızı Elif’in verdiği gayretin altında yatan his ne? Amaçları ve isteklerine giden yolda nasıl motive oldu? Hayatta dezavantaj üzere görünen durumlar kimi vakit avantaja çevrilebilir miydi? herkesin hayatında ruhsal olarak zorlandığı evreler olduğunu söyleyen Klinik Psikolog Pelin Hazer, “Bunlar kimi vakit kişinin kendi ortasındaki ruhsal süreçlerden geçer, kimi vakit aileden geçer, kimi vakit de toplumsal normlardan geçer. İnsan bu üç olgudan birinde yaralar aldığında ruhunu korumak için ruhsal olarak savunma düzenekleri kullanır. Birtakım bireyler bu problemleri inkar eder, kimileri kabullenip o problemlere ahenk sağlamaya çalışır. Birtakım bireyler de yaşadığı problemlerle süblimasyon (yüceltme) sistemini kullanarak baş eder. Kimisi bunun için müzik yapar, kimisi bir sanat yapıtı ortaya koyar, kimisi bir kitap muharrir, kimisi de bir müze inşa eder. kimi vakit yaşananlar ne kadar derindeyse kişi bu yaşananlardan dolayı toplumda daha öne çıkabilecek eserler ortaya çıkartır. Bu durum da öbür emsal sıkıntıları yaşayan insanların gözünde ilham alınan şahıslara dönüşür” dedi.
Milliyet.com.tr, hayatın ortasından insan kıssalarını uzman bakış açısıyla harmanladığı ‘SEN ANLAT’ projesini okurla buluşturuyor. ‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en değerli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: [email protected]