Survivor
Member
Kendine yanlışsız 18 sene evvel bir adım atan ve kendisine bir adım atmak isteyenlere bir rehber, bir yol gösterici olarak çalışan psikosentez hayat koçu Cangül Soydemir Sevgililer Günü için bağlantı tüyoları verdi. “Anlattık zannederiz, anlamadığını düşünürüz. Anladık zannederiz anlamadığımızın apayrı bir şey olduğu ortaya çıkar ve sonuta anlaşamayız. Bayan ve erkek sıklıkla bu biçimdedir, değil mi? Birbiriyle konuşur lakin anlaşamaz. Bu yüzdendir tahminen de psikologların “kadın beyni”, “erkek beyni” diye kitaplar yazmaları. Ya da astrologların “ah bu venüs”, “vah bu mars” şikayetleri. İrtibat deniyor bu çıkmaza, daha doğrusu irtibat kuramama.
Tam da Sevgililer Günü’nde bu hususa baş yoralım. Bir çeşit “Sevgilimi Manaya Kılavuzu” olsa her şey ne kolay olurdu, değil mi? Fakat yok. Birebir “yaşam kılavuzunun” olmaması üzere. Yaşayarak öğrendiğimiz üzere yaşamayı. birebir vakitte; sevgilimizle daha güzel ve sağlıklı bir bağlantı kurmayı öğrenebiliriz. Nasıl mı? Her şeydilk evvel kendimizle nasıl irtibat kurduğumuzu tespit ederek başlamalıyız. O denli ya her gün en hayli konuştuğumuz kişi kendimiziz. En epeyce kızdığımız, en sert yargıladığımız, zayıflıklarına öfkelendiğimiz. Kendimizle olan bu iç diyalog nasıl? Yargılayıcı, kusurlara karşı sabırsız, eleştirel, inançsız içerikli mi daha epeyce? Özşefkat gösteriyor muyuz örneğin, kendimize sevgi sözcükleri kullanıyor muyuz? Kendimize samimi olalım artık, bu sorulara kaç kişi olumlu cevap verebilir? bu biçimde; birinci iş kendimizle, bilhassa kaygılarımızla, kompleksler, dürtülerle olan alakamızı keşfedelim. Zorlayıcı hislerimizi tanıyalım kesinlikle, onların farkında olalım yargısız, gözlemci bir gözle bakalım onlara.
Keşfedip kabul ettiğimiz her zorlayıcı his, şuur haricinden şuurun yüzebir daha çıkar. bu biçimdece biz bu hisleri yönetebilmeye başlarız.
Onları anlayıp kabul etmek kendimizle olan sağlıklı, gerçekçi ve istikrarlı bağlantının birinci ve en değerli adımıdır. İkinci değerli adım kendimizi bir bütün olarak sevmeye başlamalıyız. Zayıflıklarımızla, kuvvetli yönlerimizle, endişelerimiz, cesaretli olduğumuz alanlarla bir bütün olarak. Madem ki sevgiden ve sevgide gerçek irtibatın değerinden kelam ediyoruz, evvel kendimizi sevebilmeliyiz, o denli değil mi? Kendini bütün olarak kabul edip sevemeyen insan diğerini da nitekim sevemez. Kendini anlamayı öğrenmemiş insan bir oburunu da anlayamaz.
Derindeki asıl sorun budur. Birbirimizi anlayamamanın temel sebebi, hem içimize tıpkı vakitte ilgide olduğumuz bireylere içteki bir subjektif filtreden bakıyor olmamızdır. O filtreyi fark etmek, arasındakileri anlamak fazlaca büyük kıymete sahip. İç diyaloğu dinginleştirmenin, sağlıklı hale getirmenin ehemmiyeti de fazlaca büyüktür. Zira içte kendisiyle arbede eden, yargılayan bir iç ses fazlaca gürültü yapar ve gürültü karşımızdakinin anlattıklarını dinleyememize ve anlayamamıza yol açar. Duyarız tahminen ancak dinleyemeyiz. Sevgiyi paylaşmak en büyük özlemimizken, birbirimizle iç gürültülerimizi paylaşır dururuz. Tahminen de bu Sevgililer Günü’nde kendimize ve sevgilimize vereceğimiz en kıymetli armağan, bir kendini tanıma ve kendini sevmeyi öğrenme çalışmasıdır. İç gürültüyü paylaşıp anlaşamamaktan, kendini sevmeyi öğrenip sevgiyi paylaşmaya geçiş yapabiliriz bu biçimdece. Sevgi olağanüstü bir his, kalbimiz daima sevgiyi arar. Bu defa içte arayıp bulalım evvel sevgiyi ve daha sonrasında dolu dolu paylaşalım onu sevdiğimizle.”
Tam da Sevgililer Günü’nde bu hususa baş yoralım. Bir çeşit “Sevgilimi Manaya Kılavuzu” olsa her şey ne kolay olurdu, değil mi? Fakat yok. Birebir “yaşam kılavuzunun” olmaması üzere. Yaşayarak öğrendiğimiz üzere yaşamayı. birebir vakitte; sevgilimizle daha güzel ve sağlıklı bir bağlantı kurmayı öğrenebiliriz. Nasıl mı? Her şeydilk evvel kendimizle nasıl irtibat kurduğumuzu tespit ederek başlamalıyız. O denli ya her gün en hayli konuştuğumuz kişi kendimiziz. En epeyce kızdığımız, en sert yargıladığımız, zayıflıklarına öfkelendiğimiz. Kendimizle olan bu iç diyalog nasıl? Yargılayıcı, kusurlara karşı sabırsız, eleştirel, inançsız içerikli mi daha epeyce? Özşefkat gösteriyor muyuz örneğin, kendimize sevgi sözcükleri kullanıyor muyuz? Kendimize samimi olalım artık, bu sorulara kaç kişi olumlu cevap verebilir? bu biçimde; birinci iş kendimizle, bilhassa kaygılarımızla, kompleksler, dürtülerle olan alakamızı keşfedelim. Zorlayıcı hislerimizi tanıyalım kesinlikle, onların farkında olalım yargısız, gözlemci bir gözle bakalım onlara.
Keşfedip kabul ettiğimiz her zorlayıcı his, şuur haricinden şuurun yüzebir daha çıkar. bu biçimdece biz bu hisleri yönetebilmeye başlarız.
Onları anlayıp kabul etmek kendimizle olan sağlıklı, gerçekçi ve istikrarlı bağlantının birinci ve en değerli adımıdır. İkinci değerli adım kendimizi bir bütün olarak sevmeye başlamalıyız. Zayıflıklarımızla, kuvvetli yönlerimizle, endişelerimiz, cesaretli olduğumuz alanlarla bir bütün olarak. Madem ki sevgiden ve sevgide gerçek irtibatın değerinden kelam ediyoruz, evvel kendimizi sevebilmeliyiz, o denli değil mi? Kendini bütün olarak kabul edip sevemeyen insan diğerini da nitekim sevemez. Kendini anlamayı öğrenmemiş insan bir oburunu da anlayamaz.
Derindeki asıl sorun budur. Birbirimizi anlayamamanın temel sebebi, hem içimize tıpkı vakitte ilgide olduğumuz bireylere içteki bir subjektif filtreden bakıyor olmamızdır. O filtreyi fark etmek, arasındakileri anlamak fazlaca büyük kıymete sahip. İç diyaloğu dinginleştirmenin, sağlıklı hale getirmenin ehemmiyeti de fazlaca büyüktür. Zira içte kendisiyle arbede eden, yargılayan bir iç ses fazlaca gürültü yapar ve gürültü karşımızdakinin anlattıklarını dinleyememize ve anlayamamıza yol açar. Duyarız tahminen ancak dinleyemeyiz. Sevgiyi paylaşmak en büyük özlemimizken, birbirimizle iç gürültülerimizi paylaşır dururuz. Tahminen de bu Sevgililer Günü’nde kendimize ve sevgilimize vereceğimiz en kıymetli armağan, bir kendini tanıma ve kendini sevmeyi öğrenme çalışmasıdır. İç gürültüyü paylaşıp anlaşamamaktan, kendini sevmeyi öğrenip sevgiyi paylaşmaya geçiş yapabiliriz bu biçimdece. Sevgi olağanüstü bir his, kalbimiz daima sevgiyi arar. Bu defa içte arayıp bulalım evvel sevgiyi ve daha sonrasında dolu dolu paylaşalım onu sevdiğimizle.”