Hasret Binel, “Boyun Devrilsin Murtaza” ile bayanların hislerine tercüman oluyor

Survivor

Member
Daha evvelki “Sırbende” ve “Ay Işığım” isimli kitaplarınız yayınlandı. “Bu kere okurlarınızın karşısına “Boyun Devrilsin Murtaza” isimli romanınızla çıktınız. Başka iki kitaptan farkı nedir bu kitabın?

Sırbende ve Ay ışığım ırmak roman. Bu romanlar için oluşturulmuş gerçek dışı bir atmosfer, bir ütopya var. Osmanlı imparatorluğunun son vakit içinderından Cumhuriyete evrilen bir kıssa bu. Faziletle kuşatılmış pirlerin, mistik olayların, doğaüstü güçlere sahip Mürşitlerin olduğu bir düş vaktinde yazılmış romanlar. O denli ki Mustafa Kemal Atatürk için “seçilmiş” dedirtiyor ve romanların bütünlüğü ortasında bu kelimeyi besliyor, destekliyorum. Yüzyıl evvelki Aşkın hallerini anlatıyorum. Bu yüzyılda Aşkın yok oluşuna yanıyorum.

Aşk her şeyiyle sevmeyi becerebilmek, katıksız sadakat ve elbet bir adanma hali, insanüstü bir kararlılık tahminen de. Ancak evvel müsamaha, beğenilen tutma, beğenilen bulma, incitmeden incinmeden yaşayabilme hali… Bu romanlarda herkes âlâ, herkes hoş, herkes kendince haklı. Makus karakter yok, kötülük yok. Ruhun çatışmaları ve arayışları üzerine konseyi bir aşk güzellemesi. Yalnızca kalbimin lisanını seslendirerek yazdım o iki romanı. Sürç-i lisan ettiysem af ola. Her haltı bildiğini argüman edenlerden değilim ben. Emin olduğum tek şey ise bu periyotta bize gösterilen, anlatılan şeyin aşk olmadığı.


Boyun Devrilsin Murtaza’da ise diğer bir serüveni, şimdiki bir öyküyü, farklı bir hanımı-adamı ve hayatlarını sizlerle tanıştırıyorum. Bu yüzyılda, Ankara’da geçen bu roman, içimizden bir çiftin evliliği üzerine örülü. Burada ferdi eksiklikler, kabalıklar, yanlışlar var… Güzellemiyor aksine itiraz ediyorum bu kitapta. Yapma, diye bağırıyor, acıyor, diye inliyorum.

Genç ve hoş bir hanımın endişelerini, sevdiklerini, çoluğunu çocuğunu, ne var ise becerebildiği, hissedebildiği, içini döktüğü bir kitabı okuyacağız. Anlatıcının renkli, eğlenceli bir gözü var. Yani bu iki romanın epeyce haricinde, apayrı bir kurgu, lisan, vakit ve farklı bir öykü ile okuyucuyu şaşırtma niyetim var.

Boyun Devrilsin Murtaza”, bayanların yakinen bildiği, adamların de aralıksız inkâr ettiği hallerden oluşmuş bir kitap. Bu kitabı daha epey kimin için yazdınız?

Kendim için yazdım. Ruhumu soğutmak, acımı dindirmek için. Yalnız değilsin, desinler diye. Şu yaşa kadar başımıza gelen ne var ise, ömrümüze kim dokunduysa hepsi bir kesim Murtaza… halbukiki diğer bir ömür mümkün. Yumuşacık, sıcacık bir şefkatle sarmalanmış, sevilerek yaşlanan bayanlardan olalım. Biz birbirimizin sesi olalım, diye yazdım.

Biraz da kitabınızdaki karakterlerden bahsedelim. Vuslat ve Murtaza nasıl bir karakter?

Vuslat eğitimli, vizyon sahibi, rengarenk, dünya nimetlerine düşkün, yemeyi, içmeyi, gezmeyi, giyinmeyi seven hatta romanın lisanıyla “delice” bir bayan. Murtaza huysuz, renksiz, gözleri eksiği ve yanılgıyı aramak üzere kurgulanmış, bayan ne yapsa beğenmeyen, kendi ortasında keyifli olmayan, gülümsemeyi unutmuş, güldürmeyi de beceremeyen bir adam… Vuslat da onunla yaşadığı yalnızlığı fakat bitiremediği sevgisini ortasındaki bayanlarla tatmine çalışıyor.

Muharrir hanım, derviş hanım, assolist Hasret ve muallimenin bağlantısı, birbirleriyle olan sohbetleri size fazlaca tanıdık gelecek.

“Boyun Devrilsin Murtaza” bir kurgu roman mı yoksa sizin ömrünüzden izler taşıyor mu?

Her ikisi de…

Hasret Binel kimdir? Biraz kendinizden bahseder misiniz?

Anne tarafım Kafkas göçmeni, baba tarafım Selanik. Her iki tarafta zarurî göçlerle Samsun’a gönderilmiş, Samsunlu olmuşuz.

Gazi Üniversitesi Bağlantı Fakültesi Gazetecilik Kısmında Lisansımı ve Yüksek lisansımı tamamladım. Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hoş Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Görüntü kısmında öğretim gorevlisiyim. Yazarak ve yazıyla kalıcı olabilme isteği ortasındayım. Çocuk yaştan beri saza, kelama merakım, hoş sese hayranlığım, müziklere düşkünlüğümle yazının meftunuyum.

Duvarların içinde sıkışmış hisseden, içi içine sığmayan, göğüs kafesini açıp arasındakini göstermek isteyen biriyim. Anlayamadıkça, anlaşılamadıkça yazdım. Güya bu yüzyılla aramız pek güzel değil. Ben derinliği olan, incelikli, estetik şeylere ve kelamlara hayranım. İnsanoğlu çirkinleştirmek için bir çabada. Dünya yaratılmışın cenneti, cehenneme çeviren biziz. Daima bu biçimde düşündüm ben, daha sonradan olmadım, doğuştan… Kısacası, çokça hayal gücü, sağlam bir müşahede yeteneği ile yazmayı, yazarak var olmayı isteyen biriyim.

Hasret Binel nasıl bir bayan? Duygusal mısınız? Hayal kurar mısınız?

Büsbütün histen ibaretim. Maalesef ki… Her şey benim yüzümden, her şey benimle ilgili gibi… Güç bir hayat bu. İncinmeden ve incitmeden yaşamaya çalışan biri için ise imkânsız. O niçinle giderek uzaklaşıyorum gerçek hayatın ortasındaki insandan… Hayaller ile kurguladığım tüm satırların başkahramanıyım. Benim kimsenin anlamadığı gözlerim var. Ne zamanki anlaşılmak beklentimden vaz geçtim bu biçimde rahat ettim.

Yazarken ne hissediyorsunuz? Yazmak sizin için ne söz ediyor?

Uçuyorum. Dünyanın tüm gerçekliklerinden, zorunluluklarından, mesuliyetlerinden, beni tutan, sınırlayan ne var ise, kendi vücudum de dâhil her şeyden ve herkesten sıyrılıyorum. Bu özgürlük ve sınırsızlık hissinin tanımı yok. Hele adrenalin, o kalp çarpıntısı, artık ne olacak sorusu… Bu gezegen bana bu hisleri yaşatmadı. Dünyevi en son neye heyecanlandım hatırlamıyorum bile. Ancak yazarken şekillendirdiğim hayatlar; kızdıklarım, yerdiklerim, fazlaca sevdiklerim, kendi sırlarım, bağıra bağıra söylemek isteyip de söyleyemediğim ne var ise yazabilmek, yazıyla açığa çıkarmak, ne büyük nimet. Bundan büyük, bundan değerli bir sağaltım olabilir mi?

Ki sıklıkla çalışan parmaklarım; gözlerim seyirci, kendi yazdığıma kendim bihaberim… Birden fazla sabah uyanıp bilgisayar başına koştuğumda, dün gece bunları ben mi yazdım, ne orta yazdım, nasıl yazmışım, aferin yahu bana, deyip yanağımdan makas alıyorum. O ferdî iftihar duygusu bile bir bireye bir ömür kâfi.

kimi vakit katıla katıla ağlayarak kimi vakit gülümseyerek beni histen duyguya geçiren yazabilme halime, Türk dilime, bakılırsan gözüme, tutan elime şükrederim.

Müelliflik mesleğinizde bundan daha sonraki planınız nedir?

Plandan çok hayalim var. Denize açılan bir pencerenin önünde, ince ayaklı ceviz bir yazı masasında tüller savrulurken yazabiliyor olmak. Sadece kızımı ve yazdıklarımı düşünebileceğim bir hayat. Sen yalnızca otur yaz, gerisini ben hallederim, diyen bir tertibin ortasında olmak. Ve sırf hayallerin kâğıdın üzerine düşüşünü izlemek. Düşlerin en hoşu değil mi?

Oradan oraya yetişme telaşının olmadığı, mecburiyetle sonlandırılmamış, yetti yetecek oldu olacak derdi duyulmayan bir hayat.

Sanırım her insanın dileği bu olsa gerek. Dileklerimiz kabul, yeni kitabım hayli okunur olsun!
 
Üst